Op alweer onze laatste dag in Okinawa stond er iets op de agenda waarvoor men van over de hele wereld naar Okinawa reist, namelijk het Chiraumi Aquarium. Dit aquarium had ooit de grootste tank ter wereld met maar liefst 7,5 miljoen liter water, meerdere walvishaaien, reuzenmanta’s, roggen, haaien en vele andere vissen. Hiervoor moesten we wat verder rijden dan de dag ervoor, maar met 1,5 uur was het alsnog prima te doen, vooral de weg erheen ook een en al genieten is. Je rijdt langs prachtige stranden, tussen grote rotsen en over heuvels met geweldige uitzichten. Het aquarium is onderdeel van het Ocean Expo Park in Motobu. Naast het aquarium is er een planetarium, dolfijnenshow en natuurlijk meerdere souvenirwinkels. Eenmaal in het aquarium, liepen we eerst langs een aantal kleinere tanks, met kleinere vissen en koraal. Al gauw kwamen we aan bij de hoofdattractie van het aquarium, de gigantische Kuroshio Sea tank. De tank is 35 bij 27 meter groot en 10 meter diep. Het was geweldig om de walvishaaien erin te zien zwemmen. We hebben jaren geleden al walvishaaien gezien in het Kaiyukan Aquarium in Osaka, maar hier hadden alle vissen nog veel meer ruimte. Wel had het Kaiyukan Aquarium trouwens veel meer andere tanks en dieren, waardoor ik dat aquarium eigenlijk minstens zo leuk vond.
We hadden flinke honger, dus besloten om iets te lunchen in het restaurant naast de tank. We aten curry terwijl we alle vissen voorbij zagen zwemmen. En daarna hadden we eigenlijk het hele aquarium alweer gezien. We gingen naar de souvenirwinkel, waar we een paar cadeautjes voor in Nederland hadden gekocht. We liepen nog even rond in het Ocean Expo Park, wat direct aan de zee ligt en meteen naast Emerald Beach, een van de mooiste stranden van Okinawa. Helaas was het wat kouder dan de dag ervoor, waaide het (vooral voor Japanse begrippen) flink doordat we pal langs de zee liepen en het was zelfs kouder dan in Tokyo, waardoor ik blij was dat ik mijn winterjas aan had. We hadden ons wel wat tropischer weer voorgesteld, zelfs in januari haha. Dat Emerald Beach ging hem dus niet worden, maar we hoorden wel dat er een dolfijnenshow zou beginnen, dus we besloten daar te gaan kijken. Het was zo’n standaard show waarbij verschillende dolfijnen allemaal trucjes deden, totdat er werd verteld dat deze dolfijnen konden zingen. Er werd traditionele Okinawan volksmuziek gedraaid en opeens begonnen alle dolfijnen heel hoog te krijsen. Nou, dat was zeker een verrassing! Wat was dit?! Wij kwamen niet meer bij en begrepen niet echt wat de toegevoegde waarde was om die dieren dit te leren, maar dat kan aan ons liggen.
Het was trouwens de 2e maandag van januari, wat in Japan Seijin no Hi, oftewel Coming of Age Day is. Deze feestdag is speciaal voor iedereen die tussen 2 april van vorig jaar en 1 april van dit jaar, 20 jaar oud is geworden of zal worden. Om te vieren dat ze officieel volwassen zijn, worden er in het hele land ceremonies en speciale evenementen georganiseerd. Zo worden er op ceremonies speeches gehouden, bijvoorbeeld door de burgemeester, worden alle namen van de 20-jarigen voorgelezen en krijgen ze vaak een klein aandenken cadeau. Daarna wordt er vaak in groepen gegeten en gefeest. Hier werden dus blijkbaar ook ceremonies gehouden, want we zagen grote groepen meiden lopen in prachtige 'furisode'. Dit is een kimono met extra lange mouwen, wat alleen gedragen mag worden door jonge, ongetrouwde dames. Mannen droegen vroeger vooral een kimono met 'hakama' (een soort ceremoniële overrok of -broek), maar nu dragen ze meestal een zwart pak. Erg leuk om te zien dus!
We lieten het Ocean Expo Park achter ons en reden in slechts een paar minuten naar Bise Fuguki Namiki ‘Tree Road’. Ook dit is een van de topattracties van Okinawa en het is dus een straat die aan beide kanten dichtbegroeid is met bomen. We wisten niet goed hoe spectaculair het echt zou zijn, maar ja, we waren toch al in de buurt. Je past er met een auto doorheen en daarom is het eenrichtingsverkeer. Het zijn verder geen bijzondere bomen, maar het unieke is wel dat je aan het eind recht op het strand af rijdt. Blijkbaar is deze straat met bomen ooit geplaatst om de wind te breken, erachter liggen namelijk gewoon een paar huizen. Het is trouwens geen lange straat, want we waren er in een minuut doorheen. Hoe spectaculair dit dus was? Niet.
Hoewel het al eind van de middag was, besloten we toch nog een stuk verder te gaan rijden. We reden naar een ander eiland. Via de Warumi brug kwamen we aan op Yagaji eiland. Vanaf de brug hadden we ook al geweldig uitzicht op alle kleine eilandjes die in zee verspreid lagen. Via Yagaji eiland, gingen we over nog een brug om Kouri eiland uit te komen. Dit scheen ook een prachtig en uniek eiland te zijn, met een hoge uitzichttoren en we zagen langs de weg ontelbaar veel bordjes staan die leidden naar ‘Heart Rock’. We gingen erheen en moesten vanaf de parkeerplaats een stukje tussen de rotsen lopen naar het strand. Daar stonden 2 rotsen in het water, die met heel veel fantasie leken op hartjes. Tja… dat was dus weer zoiets typisch Japans om daar een hele hype van te maken. De zon ging onder en al met al was het wel een hele mooie route, dus we waren zeker blij dat we er alsnog heen waren gereden.
We zouden nog een keer uit eten gaan met Carlton en hij stelde voor om in American Village af te spreken. We gingen nogmaals naar een Okinawan restaurant, want die heb je daar ook gewoon. Dit was wel een stuk traditioneler en we bestelden een teishoku, wat een typisch Japans dienblad met verschillende gerechten is. Zo krijg je vaak een soort hoofdgerecht met daarbij rijst, soep, ingemaakte groenten en soms tofu, extra saus of kruiden of een klein dessert. Het was erg lekker en het was wederom weer een erg gezellige avond.
Onze vakantie was geweldig, ik kan Okinawa ook aan
iedereen aanraden. Het is compleet anders dan de rest van Japan en echt
prachtig! Het weer was minder tropisch dan we hadden gehoopt, dus ik ga er
dolgraag nog een keer heen tijdens een ander seizoen!
Reacties
Een reactie posten